Ίσως, μέσα στα δέκα πιο εκνευριστικά πράγματα που μπορεί να σου συμβούν, όταν προσπαθείς να απολαύσεις τον περίπατό σου. Και, συνήθως, ποτέ δεν γίνεται μία φορά.
Συνεχίζεται, μέχρι να γυρίσεις και να ρίξεις ένα άγριο βλέμμα στον άτυχο που το προκαλεί, συνήθως άθελά του. Έπειτα από την τρίτη, λοιπόν, αποτυχημένη “προσπάθεια” ρίχνω ένα έντονο βλέμμα ενόχλησης, για να εισπράξω το αμίμητο “Sorry, ρε”!
Δεν μπόρεσα να μη γελάσω. Προφανώς ήταν Έλληνας. Ένας από όλους εκείνους που κάνουνε φιλότιμες προσπάθειες να ενταχθούν στην κουλτούρα του “sorry” και του “good morning”. Εξελληνίζοντάς τα ίσως λιγάκι, αλλά δεν έχει σημασία. Απάντησα στα ελληνικά “δεν πειράζει” και με γέλια προέκυψε μια νέα επαγγελματική συνεργασία για το “The Life Goddess”, με παραγωγό από την Ευρυτανία…
Με αφορμή αυτό το συμβάν, ουκ ολίγες φορές σκέφτομαι την έκπληξη με την οποία με κοιτάνε οι “γείτονες” στα γραφεία της Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη, όταν τους ανοίγω την πόρτα στο ασανσέρ και τους λέω “καλημέρα”. Είναι φορές μάλιστα που αισθάνομαι ότι νιώθουν άβολα με την ευγένεια. Σχεδόν ανησυχούν όταν κλείνει η πόρτα του ασανσέρ και μένουμε οι δυο μας.
Από πού, όμως, πηγάζει η αγένεια που χαρακτηρίζει αναμφισβήτητα τον Νεοέλληνα, και τι είναι αυτό που μας κάνει να υιοθετούμε τόσο γρήγορα την πολύ επιφανειακή ευγένεια των Βρετανών, όταν βρισκόμαστε στη χώρα τους ακόμα και για λίγες μέρες; Διότι επιφανειακή είναι η ευγένεια των παροικούντων την Γηραιά Αλβιώνα. Τόσο μάλιστα επιφανειακή που κάθε φορά που ακούω “sorry” νομίζω ότι με διαολοστέλνουν.
Ήμασταν πάντα αγενείς ως λαός; Είναι τυχαίο ότι είμαστε πρωταθλητές ως αγενείς οδηγοί στην ΕΕ, με ποσοστό 74%; Η αβροφροσύνη μοιάζει πλέον περιττή. Το savoir vivre υπαγορεύει κακή συμπεριφορά και, μάλιστα, κινδυνεύεις να σε χαρακτηρίσουν ελιτιστή και ψώνιο.
Οι συνδικαλιστές, οι οποίοι νομίζουν ότι με την επιθετική συμπεριφορά θα πετύχουν καλύτερα αποτελέσματα στις διεκδικήσεις τους, ή οι απολυμένοι, οι οποίοι πιστεύουν πως εμποδίζοντας διά της βίας τους συναδέλφους τους να εργαστούν θα εξασφαλίσουν την επιστροφή στην εργασία. Για να μη μιλήσουμε για το απύθμενο θράσος των ολιγαρχών της οικονομικής και πολιτικής ζωής που συμπεριφέρονται σα να τους ανήκει η χώρα. Όλα αυτά αναδεικνύουν μια τάση, μια κουλτούρα. Μια “culture of arrogance”. Την κουλτούρα της αγένειας.
Έχει μπει στη ζωή μας το φαινόμενο της αγένειας ως άποψη. Ο αγενής έχει σταματήσει πια να αντιμετωπίζεται απλώς ως ανάγωγος και έχει εξελιχθεί σε ένα νέο κακέκτυπο ισχυρού. Η αγένεια προσδιορίζει το κύρος, ενώ η αβρότητα τον αδύναμο. Είχε πει ο Τολστόι πως για τη γενναιότητα περισσότερο απ’ όλους μιλάει ο δειλός, ενώ για την ευγένεια ο αγενής… Κ
Είναι σίγουρο πως μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι’ αυτό έχει η κρίση. Μας έκανε όλους περισσότερο κατσούφηδες και άκεφους. Σκύβουμε το κεφάλι μας και χανόμαστε στις σκέψεις μας. Περνάμε ώρες ατελείωτες, αναλογιζόμενοι άλλες εποχές και καλύτερες στιγμές. Στιγμές αφθονίας, όχι ευτυχίας, όμως. Γιατί και τότε αγενείς ήμασταν, απλώς αγενείς με λεφτά.
Σήμερα, τις περισσότερες φορές δεν έχουμε τη διάθεση να πούμε “καλημέρα” σε κανέναν. Ξεχνάμε τη σπουδαιότητα του χαμόγελου και του στιγμιαίου φλερτ. Χωρίς σκοπό, χωρίς δεύτερες σκέψεις, απλώς για να ξεκινήσει η μέρα μας καλύτερα. Για να γίνει πιο αποδοτική.
Κόντρα στους χαλεπούς καιρούς και στο στρίμωγμα του ΔΝΤ και των “Θεσμών”, η καλύτερη απάντηση θα ήταν να τους σπάσουμε τα νεύρα με το χαμόγελο και την ευγένειά μας. Τότε ίσως όλα να είναι καλύτερα. Τουλάχιστον για τον ψυχικό μας κόσμο. Πολλά μπορεί να στερηθούμε τα επόμενα χρόνια. Ας μην στερήσουμε τον εαυτό μας από την εσωτερική του ομορφιά. Smile them to death then – χαμογελάστε τους μέχρι θανάτου…
του Νίκου Νυφούδη στο Andro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου