Δεν υπάρχει άλλη διαδικασία στην κοινωνική ζωή του ανθρώπου που να αγκαλιάζεσαι στον τερματισμό με τον συναθλητή σου με τέτοια χαρά. Χωρίς να ξέρεις ποιος είναι που δουλεύει, τι κόμμα υποστηρίζει, ποσα χρήματα έχει , αν είναι φοροφυγάς , κλπ. Δεν υπάρχει ούτε πιστεύω θα υπάρξει κοινωνική διαδικασία που ενώνει ετσι τους ανθρώπους όσο η συμμετοχή σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων και δη στον μαραθώνιο.
Είναι η κοινή προσπάθεια που βλέπεις τον άλλον να είναι κατάκοπος όπως εσύ , ράκος , έτοιμος να καταρρεύσει, και ξέρεις ότι εκανε ότι και εσύ. Το είδες μόλις. Και τον αγκαλιάζεις και τον φιλάς. Χωρίς να τον ξέρεις. Γνωρίζοντας ότι πιθανότατα δεν θα τον ξαναδείς. Ισως σε κάποιο άλλο τερματισμό. Ισως. Μόνο ο τερματισμός στον μαραθώνιο θα εκανε να αγκαλιαστούν ακόμα και ο Κασιδιάρης με την Κανέλλη. Δεν είναι βέβαια μόνο αυτή η συγκίνηση που κάνει όσους εχουν τρέξει να ‘ κολλάνε’ με τις μεγάλες αποστάσεις και να τρέχουν.
Στη ζωή του ο σύγχρονος άνθρωπος , ιδίως στην εποχή μας εχει διάφορους κύκλους κοινωνικής εμπλοκής , τη δουλειά του, την οικογένεια του, τη σχέση του με τα προσφιλή και αγαπημένα πρόσωπα όπως η γυναίκα τα παιδιά οι γονείς. Από όλες αυτές τις σχέσεις και δραστηριότητες ανακαλύπτει σε διάφορες εποχές ότι η ικανοποίηση είναι τελικά υπό αίρεση. Είτε πρόκειται για την ικανοποίηση και την αποδοχή που θα πάρει το σύγχρονο άτομο από την επαγγελματική του επιτυχία, από την συναισθηματική του σχέση, από την αποδοχή του στον κοινωνικό του περίγυρο.
Όμως υπάρχει κάτι που αν το βιώσει δεν θα το αφήσει. Θα το αναζητά ξανά και ξανά. Γιατί του προσφέρει ικανοποίηση de facto. Είναι το καταφύγιο του τις μοναχικές ώρες που τρέχει. Και αυτή η ικανοποίηση είναι κάτι που έρχεται σε κάπως μεγάλη ηλικία , και για αυτό το λόγο το τρέξιμο σε αιχμαλωτίζει κάπως μεγάλο. Γιατί τότε έρχεται σαν φάρμακο, σαν να το είχε κάποιος εφεύρει και στο κρατούσε κρυφό , περίμενε να στο δώσει όταν πραγματικά θα το εκτιμούσες.
Ο αθλητισμός στη μικρή ηλικία εχει άλλα στοιχεία , τελείως διαφορετικά από το να το κάνεις σε μεγάλη. Σε μικρή ηλικία δεν σου βελτιώνει το χαρακτήρα, απλά στον αποκαλύπτει. Στην μεγάλη ηλικία είναι συντροφιά , καταφύγιο και δευτερευόντως βελτιωτής της υγείας. Βέβαια όσοι τον διαφημίζουν συνήθως το κάνουν στο πλαίσιο της δουλειάς τους να προβάλλουν τον μαραθώνιο, και συνήθως δεν έχουν βιωματική σχέση με αυτόν. Οπότε λένε στα συνθήματα ‘τρέξε για την υγεία σου’ ή γίνε μέρος του θρύλου’ ή κάτι τέτοια συνθήματα επικού περιεχομένου. Ενώ το απόλυτο σύνθημα για κάποιον που ξέρει θα ήταν κάτι ας πούμε ‘ άκουσε την ιστορία του διπλανού σου δρομέα , γιατί τρέχει άραγε?’. Κάτι τέτοιο ως σύνθημα θα ήταν ελκυστικό για τους μυημένους και ερωτεύσιμο για τους αρχάριους .
Ένα παράπονο όμως . Πρωτότρεξα στον Μαραθώνιο της Αθήνας το 1981. Δυό μέρες μετα τις εκλογές που κέρδισε το ΠΑΣΟΚ. Ηταν ημέρα Τρίτη. Είχαμε συμμετάσχει περίπου 600 άτομα. Μετα την Αγία Παρασκευή ήταν εξίσου άθλος να τερματίσεις αλλά και να μην σε χτυπήσει κάποιο αυτοκίνητο , μιας και δεν κοβόταν η κυκλοφορία τότε. Τα τελευταία χρόνια ο ΣΕΓΑΣ εχει κάνει μια καταπληκτική δουλειά με τον Μαραθώνιο. Χίλια μπράβο . Όμως κάποια στιγμή θα ήθελα να κάνουμε στην Ελλάδα , όπως λέμε London School of Economics και γεμίζει το στόμα, να πούμε Σχολή Μαραθωνίου ή κάτι τέτοιο. Η οποία να ασχολείται με ισως ότι πλέον μας εχει απομείνει. Και να ασχολείται από το να διδάσκει σε προπονητές τα πάντα για τον μαραθώνιο, μέχρι να εξηγεί σε όλο τον κόσμο τι κεφάλαιο είναι για την ανθρωπότητα ο Μαραθώνιος . Μέχρι να εξηγεί στους νεοέλληνες τι σημαίνει ο Μαραθώνιος δρόμος. Και τι θα μπορούσε να σημαίνει για αυτούς.
*Ο Δημήτρης Κουρέτας είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και πρόεδρος του Συλλόγου Μαραθωνοδρόμων Λάρισας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου