Κυβέρνηση Εθνικής Ελλάδας

Tου Χρήστου Αλεξανδρή

Σε όλον τον κόσμο οι οικονομικές κρίσεις συνοδεύονται απο μεγάλες πολιτικές αναταράξεις, όσοι κυβερνούν απειλούνται με πολιτική εξαφάνιση, τα κομματά τους παθαίνουν πανωλεθρία κάθε φορά που στήνονται κάλπες και γενικά η δημοτικότητα και η δημοφιλία των πολιτικών συντρίβονται από την οργή και το θυμό των πολιτών που βλέπουν τις ζωές τους να αλλάζουν από τη μιά μέρα στην άλλη και το βιοτικό τους επίπεδο να μειώνεται δραματικά. Όπως λένε οι ειδικοί τα τελευταία τριάντα χρόνια δεν υπάρχει χώρα που να υποχρεώθηκε να χτυπήσει την πόρτα του ΔΝΤ και να εφαρμόσει τα προγραμματά του, χώρα που να πέρασε μιά τέτοια υπαρξιακή κρίση σαν και αυτή που περνά η Ελλάδα, ή σαν και αυτή που πέρασαν η Ισλανδία, η Ιρλανδία, η Ουγγαρία νωρίτερα και η Λετονία και το πολιτικό προσωπικό να επιβίωσε χωρίς μεγάλες ανατροπές.

ΣΥΝΗΘΩΣ αυτό που συμβαίνει είναι ότι μέσα απο τη φωτιά του οικονομικού πολέμου που ζουν οι σύγχρονες κοινωνίες αναδύεται τις περισσότερες φορές κάτι καινούριο, κάτι νέο, ίσως μιά νέα πολιτική τάξη πραγμάτων, ενδεχομένως ομως εξίσου λαικίστικη με την προηγούμενη. Στην Ελλάδα μετά απο δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν οτι θα καταφέρουμε να αποκτήσουμε μιά κανονική δημοκρατία, με μιά κυβέρνηση που θα κυβερνά και μιά αντιπολίτευση που θα αντιπολιτεύεται. Δεν αρκούν όμως οι εκλογές για να λυθούν τα προβλήματα, χρειάζεται κάτι πολύ περισσότερο. Χρειάζεται σχέδιο, πολιτική βούληση για να το εφαρμόσεις και η ευρύτερη κοινωνική συναίνεση για να στηριχθούν οι απαραίτητες και απολύτως αναγκαίες αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος.

ΠΟΛΥ ΦΟΒΑΜΑΙ ότι όλα αυτά τα στοιχεία απουσιάζουν γιατί οι πολιτικοί στην Ελλάδα συνεχίζουν να πολιτεύονται με γνώνμονα το πολιτικό κόστος και το στενό κομματικό συμφέρον και αρνούνται πεισματικά να δούν τις πραγματικές ανάγκες της χώρας. Καλλιεργούν προσδοκίες και ελπίδες που αδυνατούν να εκπληρώσουν, αποφεύγουν να πουν την αλήθεια στον κόσμο και δημιουργούν διαρκώς αυταπάτες και ψευδαισθήσεις.

ΑΚΟΥΣΤΗΚΑΝ πολλά απίθανα πράγματα την προεκλογική περίοδο. Ακούσαμε για καταγγελίες του μνημονίου, ζήσαμε τον πλειστηριασμό του και την τροποποιησή του σε επτά, οκτώ και δεκαοχτώ σημεία, ακούσαμε για το Ζάπειο που θα αποτελέσει δήθεν το σχέδιο ανασυγκρότησης και αναγέννησης της χώρας και μέσα σε όλη αυτή τη σύγχυση και την ασάφεια που δημιουργήθηκε χάσαμε την ουσία. Δεν ακουσα κανέναν πολιτικό και κανένα κόμμα που διεκδικούσε την ψήφο των πολιτών να βγεί και να πεί στον ελληνικό λαό μιά απλή αλήθεια: Ότι επιδή ακριβώς τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα δεν είχαν ποτέ σχέδια και προγράμματα ρεαλιστικά κρεμαστήκαμε απο το μνημόνιο και τα προγράμματα των δανειστών μας.

Δεν άκουσα όμως κανέναν πολιτικό και κανένα κόμμα που διεκδικούσε την ψήφο των πολιτών να βγει και να πειστον ελληνικό λαό οτι στο σημείο που εχουμε φθάσει το μνημόνιο (φυσικά με κάποιες αλλαγές και τροποποιήσεις και η δανειακή σύμβαση που το ακολουθεί είναι το μοναδικό σχέδιο και ως εκ τούτου η πραγματική βάση εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών της χώρας επειδή ακριβώς αυτοί που ισχυρίζονταν τόσα χρόνια οτι διαθέτουν σχέδια και προγράμματα, το μόνο που έκαναν ηταν να συντηρούν με δανεικά από την εσπερία ενα πλασματικό μοντέλο ανάπτυξης που στηριζόταν στην κατανάλωση και ενα πελατειακό κράτος με την εξασφάλιση πλήθος προνομίων για τα δικά μας γαλάζια και πράσινα παιδιά.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ακόμη και σήμερα που βρισκόμαστε ως χώρα στο χείλος του γκρεμού αν δεν έχουμε πέσει ήδη μέσα, αυτό το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα συνεχίζει να λειτουργεί με την ιδια αποτυχημένη συνταγή του παρελθόντος τοποθετώντας προεκλογικά τον πήχυ ψηλά για να τον περάσει απο κάτω μετεκλογικά. Η οικονομία και η κοινωνία σήμερα έχει ανάγκη από μια Εθνική Ελλάδος. Έχει ανάγκη δηλαδή από μιά κυβέρνηση που θα τα καταφέρνει στα δύσκολα και για να συμβεί αυτό θέλουμε Έλληνες παίχτες με ξένο προπονητή.


Χρήστος Αλεξανδρής


lamiareport.gr