Οι «Παγουρίστας»

Οι κάτοικοι της πόλης των Ιωαννίνων έχουν το παρατσούκλι «παγουράδες», γιατί, λένε οι κακεντρεχείς, σε μια πανσέληνο προσπάθησαν ν’ αδειάσουν με παγούρια το νερό της λίμνης, ώστε να πιάσουν το φεγγάρι που αντικατοπτριζόταν στην επιφάνειά της και νόμιζαν ότι επέπλεε. Οι ίδιοι δεν δείχνουν να ενοχλούνται. Απεναντίας το διασκεδάζουν, μάλιστα κάποιοι εξ αυτών πριν από λίγες μέρες αυτοανακηρύχθηκαν σε… «Παγουρίστας». Στόχος τους δεν είναι να ανασύρουν από τη λίμνη το φεγγάρι, αλλά σε πρώτη φάση να καθαρίσουν, στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, την πόλη από τα σκουπίδια, που οι ουκ ολίγοι ασυνείδητοι συμπολίτες τους αποθέτουν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, ακόμη κι αν ο κάδος βρίσκεται μπροστά τους.

Τους είδα στην τηλεόραση να μαζεύουν χαρτάκια, πλαστικά μπουκάλια, μεταλλικά κουτάκια κ. λπ. - και έδειχναν να το διασκεδάζουν. Νέα παιδιά, αγόρια, κορίτσια, αλλά και μεγαλύτεροι, ενεργοί πολίτες, άφησαν κατά μέρος την ανέξοδη κριτική και τις κατάρες κατά του κράτους «που δεν κάνει τίποτα» και πήραν στα χέρια τους την υπόθεση «ποιότητα ζωής» στη γειτονιά, στο οικοδομικό τετράγωνο, στο πάρκο και στην παιδική χαρά.

Γραφικές φιγούρες, εθελοντές της μιας ημέρας για τις ανάγκες του τηλεοπτικού εντυπωσιασμού; Οχι, ευτυχώς. Στην γκρίζα και καταθλιπτική ατμόσφαιρα της γενικευμένης παράλυσης και ανομίας, μερικοί άνθρωποι αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες κατά της υποβάθμισης της καθημερινότητας των ίδιων και των συμπολιτών τους. Οι Γιαννιώτες «Παγουρίστας» δεν είναι οι μοναδικοί. Από την Κέρκυρα έως τη Μυτιλήνη και από το Ηράκλειο της Κρήτης έως την Κομοτηνή, ο ιός των «-ιστας» μεταδίδεται, «προσβάλλοντας» όλο και περισσότερους πολίτες.

Κάτι καινούργιο και ελπιδοφόρο γεννιέται μέσα από τα ερείπια μιας καταρρέουσας κοινωνίας, γαλουχημένης με τη νοοτροπία που θέλει τον πολίτη να περιμένει τα πάντα από το κράτος και εκείνος να μην κουνάει το δαχτυλάκι του, παρά μόνο για να το κατακλέψει. Ποιος αλήθεια δεν άκουσε γείτονά του να βρίζει τον δήμο γιατί η παιδική χαρά βρίθει σκουπιδιών, που προκάλεσαν και τα δικά του βλαστάρια, δίχως να διανοηθεί ότι μαζί με άλλους γονείς θα μπορούσαν να τα απομακρύνουν οι ίδιοι; ΄Η δεν είδε ωρυόμενες μπροστά, στην τηλεοπτική κάμερα, κυρίες να καταγγέλλουν γιατί τα εκχιονιστικά μηχανήματα του δήμου δεν καθάρισαν την αυλή του σπιτιού τους;

Στα χωριά της ορεινής Ελλάδας, όπου παλαιότερα δεν έφτανε το κράτος, οι άνθρωποι είχαν καθιερώσει την προσωπική εργασία: μαζεύονταν με σκαπάνια και άνοιγαν από κοινού δρόμους και μονοπάτια, κατασκεύαζαν βρύσες, βοηθούσαν ο ένας τον άλλο να χτίσει το σπίτι του.

Είναι πολύ απλό το μήνυμα όλων αυτών των «-ιστας» και το έχουμε ανάγκη στις δύσκολες μέρες που ζούμε: κάνε κάτι κι εσύ, για σένα, για τα παιδιά σου, μην τα περιμένεις όλα από τους άλλους, γιατί μπορεί και να μη γίνουν ποτέ.
Tου Σταυρου Τζιμα
http://news.kathimerini.gr